به گزارش دارالوکاله دادمان به نقل از مهر، یکی از موضوعات مهم که در دین مبین اسلام به آن توجه ویژه شده است مبحث وصیت کردن است. این بحث یکی از موضوعات مهم حقوقی جمهوری اسلامی ایران است که قانونگذار بر اساس شریعت اسلام مواد مهمی از قانون مدنی را به آن اختصاص داده است.
در قانون تعاریف دقیقی از شخص وصیت کننده و مال وصیت شده وجود دارد، در ماده ۸۲۶ قانون مدنی تعاریف دقیقی از واژگان «موصی»، «موصی به»، «موصی له» و «موصی» آمده است.
وصیت کننده «موصی»، کسی که وصیت تملیکی به نفع او شده است «موصی له»، مورد وصیت «موصی به» و کسی که به موجب وصیت عهدی ولی بر مورد ثلث یا بر صغیر قرار داده می‌شود «وصی» نامیده می‌شود.
کسی که با وصیت شخص موصی، مال یا منفعتی نصیبش می‌شود را «موصی له» گویند. و مال یا اموری هم که شخص وصیت کننده «موصی» به شخص منفعت برنده یا انجام دهنده می‌سپارد را «موصی به» می‌گویند.
حجت الاسلام و المسلمین محمد کاظم فرقانی سردفتر اسناد رسمی، درباره صحت وصیت بیان کرد: یکی از سنادی که در دفاتر رسمی تنظیم می‌شود وصیت‌نامه است. در وصیت‌نامه اولین نکته؛ فرد وصیت کننده بوده، یعنی شخص «موصی» که قبل از فوت خود بر مال یا اموری وصیت کرده است. شخص موصی باید از صحت عقلانی و جسمانی کامل برخوردار باشد.
نکته دوم بحث شخصی است که وصیت‌نامه را انجام می‌دهد این فرد نیز باید قابل اعتماد و دارای اهلیت باشد.
نکته سوم موضوعی است که شما آن را وصیت می‌کنید. «موصی‌به» یعنی مورد وصیت است، به عبارتی کارهایی که «وصی» باید بعد از فوت شما انجام دهد به طور دقیق باید مشخص باشد، که آیا باید از ثلث اموال و یا اصل اموال شما برداشت شود. و اینکه در چه موردی خرج شود و شخص «موصی‌به» نیز مشخص شده باشد.
